Prolog

Naples, Florida

Zbierałam się do niego z tysiąc razy i w końcu jest! Jako, że jest to wstęp nie zrażajcie się długością ani samym tematem. Zdecydowanie jest to wprowadzenie do czegoś większego.
Jedno pytanie, dość istotne: Czcionka taka jak tu czy poniżej czy może po środku?

Blueberry

  Docisnęłam łydki do boków Formotie i wypchnęłam biodra. Siwy zareagował wzorcowo. Gwałtownie wyskoczył do przodu, na co byłam doskonale przygotowana, i wyciągnął galop. Teraz jego grzywa, zapleciona przez moją mamę w idealny kłos, rytmicznie uderzała o umięśnioną szyję. Mój warkocz prawdopodobnie odbijał się w tym samym tempie, pomijając brązowo rudawe pasma, którym udało się wyplątać, jednak nie skupiłam na tym większej uwagi. Liczyłam foule i kontrolowałam odległość od przeszkody. Był to szereg złożony z stacjonaty i oksera. Musiałam szybko wpasować się po pierwszym skoku, żeby nie zniszczyć drugiego, więc w myślach odliczyłam.

   Trzy foule. Dwie foule. Jedna foule.

   Formotie odbił się w miejscu, które wyznaczyłam, dlatego jedynie ściągnęłam wodze i czekałam na niego. I wtedy poczułam, że straciliśmy równowagę. Przechyliłam się do przodu i wylądowałam przed siodłem. Ogier ostatkiem sił spróbował wybić się i uratować sytuację jednak wiedziałam, że nawet on nie da rady z takim przeciążeniem. Nogi wyleciały mi ze strzemion, a sama zsunęłam się. Poczułam w ustach piasek, a chwilę później coś ciężkiego spadło na mnie. Nie potrafiłam złapać oddechu. Wydawało mi się, że tonę i nie umiałam płynąć do góry. Co za ironia! Pływam od dziecka i zawsze zachowuję się jak ryba w wodzie, a teraz nie mogłam nawet ruszyć kończynami. Macki wody coraz szybciej i mocniej pociągały mnie w dół, a ja nic nie robiłam. Jedynie czekałam na pewne uduszenia.

   Oby nadeszło szybko, pomyślałam.

   Dookoła robiło się coraz ciemniej. Powoli przestawałam widzieć i czuć. Już nawet ciało Formotie wydawało mi się lekkie jak kartka papieru.

   Straciłam przytomność.

   - Miała ogromne szczęście – usłyszałam męski głos. – Gdyby zwierzę nie próbowało przeskoczyć, to staranowaliby przeszkodę jej głową.

   Chwilę trawiłam tą informację zanim dotarło do mnie o czym mówił nieznajomy. Formotie. Okser. I wypadek. Próbowałam otworzyć oczy jednak były sklejone. Wokół głowy słyszałam jakieś piszczenie i klikanie, a w rękę coś mnie uwierało.

   Muszę być w szpitalu, pomyślałam.

   - Doktorze Ty, czyżby uważał Pan, że Formotie poświęcił swoje życie? – zaczynałam odpływać, ale zorientowałam się, że znałam głos drugiego rozmówcy.

   - Nie nazwałbym tak tego, ale… chyba próbował jakoś naprawić sytuację. Choć nie miał szans.

   - I owszem! – tym razem rozpoznałam głos wuja Radlesona, brata taty. - Błąd organizatorów jest nie do wybaczenia. Moja Corinne o mało nie zginęła, a Formotie nie miał żadnych szans na przeżycie. Uśpienie było jedyną możliwością.

   Uśpienie?, pomyślałam. Po chwili wszystko ułożyłam w głowie. Poświęcił swoje życie, nie miał szans, uśpienie… Formotie!

   Podniosłam się do pozycji siedzącej i wyrwałam z ręki wszystkie kable. Oczy miałam pełne łez, których już nie chciałam trzymać. Docierała do mnie prawda. Najprawdziwsza prawda. Zaczęłam się rzucać po łóżku, a płacz wstrząsał moim organizmem. Próbowałam łapać powietrze wielkimi haustami jednak coraz bardziej się dusiłam. W końcu poczułam ukłucie w ręce i opadłam na poduszkę. Owijała mnie biała chmura senności, którą przywitałam z otwartymi rękoma. Powoli zamykały mi się powieki, które ważyły co najmniej tonę. Jeszcze przed uśnięciem usłyszałam wuja.

   - Ile to już?

   - Ponad dwa tygodnie. I ciągle bez zmian.