Rozdział 2

Podgórzyn, Polska

Najpierw chciałabym podziękować z całego serducha Weronice. :3. Była pierwszą osobą na blogu, która skomentowała i obserwowała. Jestem Jej za to ogromnie wdzięczna.

U mnie wakacji ciąg dalszy! Za tydzień będę na Mazurach, a potem już koniec i stolica. Ale jest wspaniale, mam nadzieję, że u Was też :)

Blueberry

  

 Obudziłam się cała mokra i spocona. Znowu w czasie snu nawiedziły mnie koszmary. Może to dziwne, ale powoli zaczynałam się niepokoić. Z początku były one różne, nie kręciły się wokół jednego tematu, a teraz… Teraz co noc pojawia się ten sam koszmar, w którym uciekam przez las. Tylko co jakiś czas pojawiają się nowe elementy. Tym razem już wiedziałam, że goni i atakuje mnie wilk. Biały wilk.

   Chwilę leżałam na łóżku. Nie chciało mi się wstać. Po takich nocach wstawałam jeszcze bardziej zmęczona niż wcześniej, choć wydawało się to niemożliwe. Wczoraj tylko udało mi się na chwilę zasnąć spokojnie, bez horrorów przy Travie. Na samą myśl o nim poczułam, że pieką mnie policzki. Momentalnie zganiłam się w myślach i zerwałam z łóżka. Przerzuciłam ręcznik i ubrania przez ramię i wparadowałam do łazienki.

   Zeskoczyłam z ostatniego schodka. W całym domu zagrzmiało jakbym ważyła kilka ton.

   - Ups… - ten hałas mógł spokojnie obudzić wuja, a raczej powinnam dać mu odpocząć. Był dyrektorem generalnym jakiejś ogromnej firmy. W każdym razie tak zrozumiałam, gdy się go o to spytałam. Doskonale pamiętam tamten dzień. To właśnie wtedy wuj odebrał mnie ze szpitala i powiadomił, że jedziemy do niego do Pahrump w stanie Nevada. W porównaniu do mojego wcześniejszego miejsca zamieszkania jest to po prostu mała osada, w której mieszka niewiele ponad osiemset osób. Oczywiście przesadzam w tej chwili, bo ma swoje uroki, ale…  Po moim rodzinnym Danville jednak była to olbrzymia różnica. Czekała nas całodzienna droga, więc stresowałam się ciszą, która co chwilę zapadała. Ale tym sposobem i ja i Rad dowiedzieliśmy się o sobie tyle ile nigdy byśmy nie powiedzieli.

   - Cori? – usłyszałam z kuchni. Automatycznie spięłam mięśnie i ruszyłam do pomieszczenia. W nocy nie spotkałam się z wujem, ale jestem prawie pewna, że musiał umierać z powodu mojej nieobecności.

   Przekroczyłam próg pokoju.

   - Siadaj, przygotowałem ci płatki kukurydziane – Jednak się myliłam, nie był zły. Posłusznie usiadałam na krześle i wsypałam do jeszcze ciepłego mleka płatki.

   - Mam dla ciebie małą wiadomość – zaczął Rad. Kiwnęłam głową by mówił dalej, gdyż buzię miałam pełną mleka. – Mam nadzieję, że przeżyjesz, może nawet się ucieszysz – zaciekawiona podniosłam brew do góry.

   - Yhgry? – wydukałam.

   - W następnym tygodniu od poniedziałku do soboty wieczorem muszę wyjechać w sprawach biznesowych. Będę w Nowym Jorku, więc wcale nie daleko, ale muszę mieć pewność, że się zgadzasz.

   - Oh, oczywiście. Nie chcę ci przeszkadzać i być problemem.

   - Skarbie, nie jesteś problem, pamiętaj – pokiwałam głową. – Rzeczy masz już gotowe? Musimy wychodzić.

   Pokazałam palcem na opartą na krześle torbę i pospiesznie przełknęłam zupę mleczną. Nareszcie! W czwartki moim pierwszym blokiem przed obiadem była fotografia.

   - W tym tygodniu rozpoczynamy pracę nad co rocznym projekcie. Dla tych, którzy jeszcze nie wiedzą – pan Jadey spojrzał mi prosto w oczy. Oczywiście. To ja byłam osobą, która nic nie wie. – Jest to projekt, w którym współpracują ze sobą dwie osoby. Musicie zrobić fotoreportaż na temat wybranego miasta. Może być to jakiekolwiek miasto, nie tylko tu, w Ameryce. Jasne? – przeszedł na drugą stronę sali. – Jeszcze jedno. Oceny końcowo roczne będą jedynie z tego. Macie czas od dziś do… początku stycznia. Losujmy!

   Czyli niespełna dwa miesiące, pomyślałam. Patrzyłam jak pan Jadey podchodził do wybranych osób, a te losowały osobę z pary. Większość cieszyła się i już zaczynała wymyślać konkretne miasto, choć było kilka osób, które wyglądały na zawiedzione, choć nie narzekały.

   - Corinne Rosephen.

   Znałam ten głos. Znałam, aż za dobrze. Zanim odwróciłam się do osoby, siedzącej po przeciwnej stronie wiedziałam kogo tam ujrzę.

   - Corinne, przesiądź się do Travena i zacznijcie pracę. – skinęłam głową i przeniosłam torbę. Odsunęłam głośno krzesło i zsunęłam się na nie. Zdecydowanie zrobiłam to zbyt posępnie.

   - Masz – położył mój smartfon na ławce. Przeciągnął po mnie wzrokiem i przejrzał. – Przesadzasz. Nie planowałem tego, a skoro nie chcesz nie będę z ciebie wyciągał, więc nie musisz się martwić.

   - Przejdźmy do pracy – wzruszyłam ramionami. Wtedy zaczął się niepohamowanie śmiać, co początkowo jedynie mnie zirytowało.

   Wydałam z siebie coś przypominającego warknięcie, więc wywołam u niego już totalną głupawkę. Uśmiechnęłam się na ten widok i zaraziłam. Teraz obydwoje śmialiśmy się, próbując utrzymać na krzesłach. Oczywiście nie uszło to uwadze pana Jadeya.

   - Traven? Corinne? – momentalnie przestaliśmy się śmiać i przybraliśmy poważne miny. - Czy wybraliście już miasto? Bo zachowujecie się jakbyście świętowali zwycięstwo. Podzielicie się tym wybitnym i nadzwyczajnym pomysłem?

   - Ależ skądże, panie David – rozpoczął Trave, a ja tylko uniosłam brwi. Cóż on znowu wymyślił? – Nasz pomysł ze względu na to, iż jest wybitny nie powinien zostać upowszechniony. Jest tajemnicą i to top, top secret – wyraźnie zaakcentował ostatnie słowo.

   - Ah… W takim razie, panie Ree, nie możemy się doczekać – starałam się nie udusić z prób powstrzymywania śmiechu, co, póki co, elegancko mi wychodziło.

   Nauczyciel przestał się nami interesować po chwili mierzenia się z chłopakiem wzrokiem i wreszcie zaczęłam normalnie oddychać. Do czasu… Najpierw poczułam jego oddech i wtedy uświadomiłam sobie, że zdecydowanie przekroczył moją wolną, prywatną strefę intymną czterdziestu pięciu centymetrów.

   - Chyba musimy wymyślić nasz tajny temat – wyszeptał. Zgodnie kiwnęłam głową i minimalnie się cofnęłam. – Uwielbiam jak tak się rumienisz – dodał, po czym rozpoczęliśmy burzę mózgów. W moim przypadku była ona bardzo nie wydajna. Oczywiście to była jedynie jego wina, o której zapewne wiedział.

   - O mój boże… Skąd taki uśmiech od ucha do ucha, co Cori?

   - Viv! Przestań – ukradłam jej gruszkę i ugryzłam.

   - Ej! To mój jedyny, śniadaniowy owoc. Założę się, że coś. Nie oszukasz mnie.

   - Nawet jeśli coś to zaraz będzie nam tu płakała. No sorry dziewczyny, ale taki wasz los – zaczął Harry. – Najpierw macie uciechę, a potem zaczynacie płakać i lamentować.

   - Harry! – wrzasnęłyśmy we trójkę i zaczęłyśmy się śmiać.

   - Emm… Mogę się przysiąść?

   Spojrzałam, a raczej wszyscy zwróciliśmy głowy w stronę dziewczyny, stojącej nad nami. Miała krótkie, roztrzepane, rude włosy i olbrzymie oczy. Jedno zielone, drugie niebieskie. Ale u niej wyglądało to uroczo i ładnie.

   - Jasne Toe – pierwsza otrząsnęła się Susi. – Siadaj.

   W ciągu sekundy powróciliśmy do normalnego, a raczej nienormalnego stanu. Było to po prostu dla nas nagłe, bo póki co nikt do nas nigdy się nie przysiadł. Raczej były już utworzone grupki, co nie znaczy, że nie ma ciągłych zmian.

   - Dzięki.

   - Okej, dziewczyny… – zaczęła Viv.

   - Hej!

   - … i Harry, który już zdążył mi przerwać – spojrzała na niego spode łba ciągle się uśmiechając.

   - Wybacz – powiedział z pełną jedzenia buzią.

   - Doprawdy? Nie! Nie odpowiadaj, nie przerywaj i bóg wie co jeszcze – ponownie zwróciła się do nas. - W każdym razie musicie mi pomóc. I sobie z resztą też. Nie mamy sukienek!

   - Racja – uśmiechnęła się Sus. – Zostało nam…

   - Równo jeden miesiąc – dokończyła Toe. – Macie już pary? – pokręciły głowami.

   - Ja też nie.

   - O co chodzi? – spytałam zdezorientowana.

   - Cori… Już nawet ja, facet, się zorientowałem. No… bal zimowy!

   - O nie… - wymamrotałam. Już wiedziałam, że się z tego nie wyplącze.

   - Sus! Harry! Już wiem czemu ona tak się szczerzy do wszystkich i wszystkiego! – wykrzyczała nagle uradowana Vivian. Wszyscy równocześnie podnieśliśmy brwi, patrząc na nią pytająco.

   - Nasz kochana Cori co sekundę spogląda w stronę Ree! Travena Ree!

   - Cicho bądź – warknęłam.

   - Ree? Poważnie?! – Harry nie wyglądał na, aż tak ucieszonego. Sus również, wnioskując po minie, ale nic nie mówiła.

   - Wydaje wam się. Nic, naprawdę nic a nic.

   - Corinne?

   - Tak Toe?

   - Czy ty wiesz wszystko o tym miasteczku?

   - O co ci chodzi? – spytałam zaciekawiona.

   - Toe, zamknij się.

   Spojrzałam na Viv. Chyba nigdy nie słyszałam, żeby mówiła takim tonem. I to do nikogo. Podniosłam brew, ale dziewczyny nie pozwoliły mi dojść do słowa. Cały czas podtrzymywały rozmowę, aż musieliśmy zbierać się na zajęcia.

   - Czyli jutro od razu po lekcjach? – kiwnęłam jedynie głową i pobiegłam na salę gimnastyczną. Ciągle interesował mnie temat poruszony przez Toe.

     Wyczerpana usiadłam na ziemi. Wiedziałam, że tym sposobem nie zmuszę się do dalszego biegu, ale po kilku kilometrach byłam wykończona. Akurat dziś pan Max postanowił na kilkukilometrowe bieganie w środku lasu. Wspaniale! Przynajmniej nie mogłam się zgubić, gdyż była to oznaczona ścieżka fascynatów tego sportu. Zdecydowanie do nich nie należałam. To również była dla mnie nowość. W tej szkole niezwykle zwracali uwagę na sport, choć była ogólnokształcąca. W zasadzie była tu tylko ta szkoła, więc większość mieszkańców chodziło właśnie do niej.

   Przetarłam spoconą twarz koszulką i ostatkiem sił podniosłam się. Nie udało mi stanąć pewnie na nogach, gdy poczułam ból w kostkach, a następnie wyplułam z buzi ziemię. Usłyszałam śmiech nad sobą i odwróciłam się na plecy. Zobaczyłam Martina i Joego.

   Zaraz się zacznie, pomyślałam i zaczęłam się podnosić.

   - Pomogę ci – Martin wyciągnął do mnie rękę. Spojrzałam tylko na nią i wstałam bez pomocy.

   - Dam sobie radę – warknęłam, otrzepałam się i zaczęłam biec dalej. Wolałam się od nich jak najszybciej oddalić.

   - Taka jesteś odważna, Kotku? – Martin wyrównał ze mną tempo i biegł po mojej lewej stronie. Po prawej za to był Joe, jego największy kumpel.

    - Nie nazywaj mnie tak – przyspieszyłam kroku. Zaczynałam panikować, a nie widziałam nikogo w pobliżu.

   Nakazałam sobie nie zatrzymywać się, choć kolka dawała mi się we znaki. Jednak nie przebiegłam kilku metrów, gdy poczułam jak ktoś wykręca mi nadgarstek w tył. Natychmiast się zatrzymałam i syknęłam z bólu. Oczywiście był to Martin.

   - Ojej – zakpił. – Coś cię rozbolało?

   Spojrzałam na niego wzrokiem pełnym nienawiści. Chciałam plunąć mu w twarz, ale zdrowy rozsądek podpowiedział mi, że wtedy tylko pogorszę sytuację.

   - Odwal się – warknęłam mu prosto w twarz.

   Sekundę później pożałowałam i znowu jęknęłam. Chłopak, ciągle trzymając mój nadgarstek, drugą ręką złapał mnie za kucyk i mocno pociągnął w dół. Miałam wrażenie, że albo złamie mi kark albo wyrwie wszystkie włosy. Przybliżył się do mojego ucha i wyszeptał.

   - Kotku, radzę ci być grzeczną albo spotka cię dużo gorsza kara.

   - Ma, ktoś biegnie – odezwał się, stojący na czatach, Joe.

   - Jasne. Już kończę – odpowiedział mu spokojnym tonem i ponownie nachylił. Delikatnie musnął mój policzek swoimi wargami, a następnie puścił. – Zjeżdżaj!

    Natychmiast zerwałam się do biegu i dopiero po kilku metrach łzy wyleciały mi z oczu. Nie zaczęłam płakać, ale pozwoliłam im spłynąć. Już nie widzieli mojej twarzy.

   Trzasnęłam drzwiami od samochodu i wbiegłam do domu. Po drodze krzyknęłam tylko do wujka, że mam dużo pracy i projekt do zrobienia. Dodałam jeszcze, żeby nie martwił się o jedzenie, gdyż jadłam dużo w szkole. W pokoju rzuciłam torbę na biurko, wyciągnęłam telefon i znalazłam numer do Toe.

Odebrała po czwartym sygnale.

    - Toe, o co ci chodziło z tym miasteczkiem? – nerwowo chodziłam po pokoju i rozmawiałam.

    - Jutro. Po zakupach jutro – powtórzyłam po chwili rozmowy i pożegnałam się.

   Padłam na łóżko i spojrzałam w sufit. Już jutro po zakupach umówiłam się z nią o północy przed szkolną biblioteką. Powiedziała, że mi pokaże, że tak będzie łatwiej mi zrozumieć.

   Wstałam i usiadłam przy biurku. Musiałam odrobić pracę domową z literatury angielskiej i zacząć pracę nad esejem z historii. Zaczęłam od pierwszego, więc szybko uporałam się z materiałem. Literatura nigdy nie sprawiała mi trudności, a nawet była przyjemnością. Jednak historia… Miałam nadzieję, że zaliczyłam ostatni sprawdzian, ale dowiem się o tym dopiero za tydzień. Póki co wzięłam podręcznik i rzuciłam go na łóżko. Musiałam przeczytać materiał do eseju. Po kilku zdaniach jednak się poddałam i pozwoliłam na minutę zamknąć oczy.